Sevgili Günlük

"Sevgili günlük..." diye başlardım, her gece yazmaya. Neredeyse ilkokuldan üniversite son sınıfa kadar yazdım,hiç bıkmadım. Kimseyle konuşamadıklarım, üzüntülerim, sevinçlerim, yalnızlığım,hüznüm,mutluluğum herşeyimi bilen tek değerlimdi o. "Sevgili günlük".
Yeri geldim sayfalarca yazdım, yeri geldi sayfalarca yazdıklarımı tek tek yırtıp çöpe attım. Acılar kalmasın istedim, okudukça hatırlayıp tekrar yaşamayayım istedim. Defterim ve ben öyle bütünleşmiştik ki, o varken kimseye ihtiyacım yoktu benim. Sonra okul bitti evlilik, iş hayatı vs. derken büyük bir boşluk hissettim. Artık yazmıyordum çünkü. Öylesine bile olsa paylaşmıyordum kendimle zamanı. O sırada blog açma fikri dank etti bi anda. Hemen işe koyuldum. Neredeyse 2 yıl sürekli yazdım, araştırdım, okudum... Bir sürü güzel insan tanıdım, çok sevdim. Bi anda yine hayatım değişti.

Bir minik fındık geldi, tüm hayatım oluverdi. Ne zaman ki ayaklandı hatta konuşmaya başladı bende yine bi boşluk hissi. Yazma isteği arttıkça arttı. Özledim dedim kendi kendime. Neyi bekliyorsun ki? İnsan yazdıkça çoğalırmış bunu anladım. Yazmak ve okumak kadar insanı rahatlatan hiçbir şey yok şu dünyada.

Ne kadar ısrarlı olabilirim yazma konusunda bilmiyorum ama bu sayfa benim her şeyimi özgürce paylaşabildiğim tek yer. Ve ben burayı çok özledim. Elimden geldiğince devam ettirebilirim umarım.

Yeniden merhaba o zaman "Sevgili Günlük Yarenlerim" :)