Anne Oldum Ben

Meğer ben suymuşum. İçimdeki akvaryumda bir insan büyüyebilirmiş.

Meğer ben aklım değilmişim sadece, kalbim de değilmişim, bir bedenmişim ben. Ikınıp bir canlıyı hayatla buluşturabilecek basit bir beden. 

Meğer ben kadınmışım. Kadın gibi bir kadın. Çocuk gibi bir kadın değil sadece. 

Meğer ben aynadaki ben değilmişim. Aynadaki kimmiş ben başkaymışım. Bir içim varmış benim. Bir de dışım.

Meğer tek aşk, şarkılardaki değilmiş. Başka bir aşk varmış yavruya duyulan. Kalbe doğumla dolan. Kaynağından gözyaşlarıyla fışkıran. 

Meğer annem...ah annem...bakın yazamıyorum ona gözlerim doluyor. 

Meğer beslemeye muktedirmişim. Sütmüşüm ben, ilaçmışım, balmışım. 

Meğer kokum birine cennetmiş, sığınakmış, yuvaymış. 

Meğer kaderde en sevdiğim adamdan çocuk yapmak da varmış, şükür. 

Meğer bilmediğim ne çok şey varmış. Asıl anlatacak ne çok şey varmış bilmem ki nerden başlasam...dünyadan? kıtalardan? hayvanlardan? Annenden babandan insanlardan? 

Meğer uykusuzluk da güzel olabilirmiş. Hatta fazla uyku hasret yaparmış, yavrunla arana girermiş. 

Meğer her şey yeniden başlarmış. Eski olan her şey bir anda eskirmiş. 

Meğer seninle konuşmayan minnacık bir bebek, sana kendini anlattırırmış. 

Meğer benim bir kızım olacakmış kim bilebilirdi. 

Meğer ben bir matruşkaymışım. İçimden bir küçüğüm çıkarmış. 

Meğer geceyle gündüz palavraymış. Hepsi şimdiymiş. O uyumayınca uyku da neymiş. Uykun gelmezmiş. Zaman güneşin uydurmasıymış. 

Meğer annem beni bundan merak edermiş, arayıp sorarmış, dayanamaz gelirmiş, başımdan eksik olmazmış, deli gibi severmiş. 

Meğer minik bir yavrunun gözlerinde kainatın sırrı gizliymiş. Bakıp çözülmezmiş sadece dalıp gidilirmiş. 

Meğer avuçlarım onun elleri için kılıfmış. 

Meğer kollarım onun ilk eviymiş. 

Meğer sesim ona müzikmiş, hikayeymiş, ninniymiş. 

Meğer dualar gerçek olurmuş. 

Meğer kalbim artık onun kalbiymiş. Onda atacakmış. 

Meğer büyümenin, öğrenmenin, çoğalmanın, yenilenmenin sonu yokmuş. 

Meğer yeryüzünde cennet varmış. 

Meğer mutluluk gözyaşları varmış. 

Meğer biri uyurken yapacak şeyinin kalmadığı, aklına bir şeyin gelmediği olurmuş. 

Meğer sevginin sonu yokmuş. 

Meğer iki kelime bir büyü gibi diline dolanıp bir ömür bütün cümlelerinin öznesi olabilirmiş. 

Hoş geldin kızım. İsminle yaşa. Mutlu ol, huzurlu ol, sağlıkla yaşa ömrün boyunca. Amin.

Çok beğendiğim ve bir o kadar benden olan bir yazı bu. Ne güzel yazmış yazan. Teşekkürler....

2014 bana kızımı getirdi bin şükür... Hayat daha bir anlamlı sanki. Umarım hepimizin hayatından huzur eksik olmasın. Mutlu musmutlu yıllar....